American Culture 101; Cultural Differences

NEE WIJ HEBBEN GEEN SNEEUW GEHAD, ZIJN NIET INGESNEEUWD GEWEEST EN LEVEN NOG. Maar bedankt voor de bezorgheid.

Als internationale student ben je best interessant hier. Veel Amerikanen zijn nog nooit buiten Amerika geweest, laatstaan hun eigen staat. Wanneer ik tijdens de les aan iemand vertel dat ik uit Nederland kom krijg ik gelijk een lading vragen over me heen, mijn favoriet is; “So are there a lot of differences between the Netherlands and America?”

Oh hell yeah. En ik zal er een paar voor je opnoemen.

Bij het treffen van een Amerikaan (een student, buschaufeur, winkelbediende, etc) kan het twee kanten opgaan. Óf ze zijn verschikkelijk aardig, óf er komt geen aardig woord uit. In Nederland is het normaal je buschauffeur te groeten, maar in Amerika doet iedereen zijn eigen ding en hoef jij je daar als student écht niet mee te bemoeien. Tijdens het winkelen wordt je door minimaal drie werknemers gedag gezegd, er wordt talloos gevraagd of je hulp nodig hebt, en bij het afrekenen vragen ze of je door iemand bent geholpen. In de winkels draait alles om de cijfertjes, je aantal orders en wie er “employee of the month” wordt. In Nederland zijn we liever lui dan moe, maar hier rent en vliegt iedereen voor je.

Nog zo’n leuk ding aan het winkelen is de “clearance”, oftewel sale. In Nederland heb je geluk als er ergens 50 of 70% sale is, met misschien na maanden een extra actie. Maar niet in Amerika. Ik begrijp nu waarom het tv programma “Extreme Couponing” bestaat. Als je langs een winkel loopt hangt er al een groot bord met de tekst; 60% OFF. Je loopt naar binnen en er wordt je verteld dat ze vandaag nog een extra 50% discount hebben. En dan brandt ook nog die $10 kortingsbon in je zak omdat je een survey over de winkel hebt ingevuld. Als je in Nederland een kortingsbon zou willen gebruiken op een sale artikel, zouden ze het je duidelijk maken dat dat niet mag. Maar hier; hoppa! Nogeens $10 eraf, alles voor de klant. Prachtig is het.

Dan de dingetjes die ik niet snap, en die ik afschuwelijk vind. Op de universiteit is bijna elke dag casual Friday or pyjama party. Ik maak geen grapje. In de dininghall lopen de meiden in yogapants (zelfs degene die dat echt niet kunnen hebben), met oversized sweatshirts, haren in een knot en Uggs aan. Of alsof ze net uit bed zijn gerold. Deze trend verplaatst zich ook naar de universiteit, waar in de Lecture Halls er zo tien studenten zitten die in hun pyjamas naar school zijn gekomen. Toen ik aan iemand vroeg waarom antwoorde hij met: “They simply don’t care”. Okay, dat is best apart voor een land zo geobsedeerd met hoe iedereen er altijd uitziet. In Nederland zouden er best professoren zijn die je de klas uitzetten als jij er niet een beetje normaal uitziet; maar hier kan alles.

Amerikanen zijn ook niet de schoonste mensen, tenminste niet de meiden die op onze floor wonen. Elke dag wordt de gedeelde badkamer schoon gemaakt, wat maar goed is ook. In het weekend zijn we voor twee dagen overgelaten aan ons lot als het om de badkamer gaat. De haren liggen in de wasbak, wc papier op de grond, in de wasbak zit een vieze laag van haar/gezichtsproducten en overal ligt wel wat. Het is on-gelo-felijk. Daarnaast zijn ze ook erg luid, wat erg fijn is als jij probeert te slapen (thank God voor oordopjes).

Zaterdag ben ik weer geconfronteerd met de reden dat Amerika een probleem heeft met obesitas. Bij de bioscoop bestelde wij een medium cola. MEDIUM. Gewoon McDonald’s formaatje had ik graag gewild. Wat ik kreeg was een beker die ik met twee handen moest vasthouden om hem mee te krijgen. Die voor de helft gevuld wordt met ijs en de rest met aangelengde cola. En nee, ik heb de cola niet opgekregen. Bijna iedereen in de mall loopt rond met wat de drinken in zijn/haar handen; en nu snap ik ook waarom.

Okey genoeg geklaagd en vergeleken. Op dit moment zit ik al een goede vier uur in de bibliotheek huiswerk te doen/te lezen en te regelen. Het leeswerk is wel veel; 60 pagina’s wordt gezien als weinig. Aanpoten is het dus wel, daar ben ik nu wel achter gekomen. Verder ben ik nog steeds bezig met het aanpassen. Ik merk dat het op sommige momenten lastig is om mijn Nederlandse gewoontes aan de kant te zetten, of over mijn eigen grenzen te gaan. In Nederland had ik bijvoorbeeld nooit ja gezegd tegen “Ga je mee naar de karaoke bar?” Gelukkig hebben we hier een ongelofelijk leuke groep mensen, die natuurlijk allemaal in hetzelfde schuitje zitten en is contact met thuis snel gemaakt.

Lots of love from Albany,

Jill